H OMONOIA

Η ΟΜΟΝΟΙΑ για μας τους ιδρυτές και για όλους τους Έλληνες της Αλβανίας, αποτέλεσε το μαρμάρινο μέγαρο όπου στεγάστηκαν όλα τα όνειρα του ελληνισμού της Αλβανίας για ένα λαμπρό μέλλον. Είδαμε όμως ότι το οικοδόμημα αυτό άρχισε ταυτόχρονα να καταρρέει και τα μάρμαρά του  να γίνονται συντρίμμια. Και ασφαλώς νιώθουμε θλίψη, πόνο  και ασφαλώς ευθύνη.

Οι εξελίξεις στην ελληνική μειονότητα, στη χώρα όπου ζει και στην ευρύτερη περιοχή, επιβεβαιώνουν περίτρανα την αναγκαιότητα του πολιτικού και εθνικού ρόλου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, μιας ΟΜΟΝΟΙΑΣ όμως που να συσπειρώνει και συντονίζει τις προσπάθειες όλων των  Ελλήνων ανεξαρτήτως ιδεολογίας σε όφελος του ελληνισμού. Δυστυχώς η ιστορική αυτή αναγκαιότητα ερμηνεύεται ως ανάγκη για την επικράτηση του εν Βορείου Ηπείρου βορειοηπειρωτικού επαγγελματισμού και κατεστημένου που παρήγαγε στην πορεία της η ΟΜΟΝΟΙΑ.

Για μένα προσωπικά  η αναγκαιότητα για την ίδρυση ενός πολιτικού φορέα για τον Ελληνισμό της Αλβανίας γεννήθηκε από τις αρχές του Μάη 1990. Η επίσκεψη του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Pérez de Cuéllar στις 03.05.1990 με βρήκε στα Τίρανα. Οι προσπάθειες του Αλία για να δείξει στα μάτια του μια άλλη Αλβανία, τόνωσαν μέσα μου τις υποψίες του επιβλέποντα της εκπομπής ελληνικών στο ΡΣ Αργυροκάστρου, Κ. Ζάβαλη, ότι ο Αλία οδηγεί τη χώρα σε αλλαγές. Από τότε  έγραφα και ξαναέγραφα προγράμματα και καταστατικά. Την οργάνωση αποκαλούσα «Ταχυδρόμο της Προόδου» (Παρόμοια προσπάθεια είχα ξεκινήσει και όταν ήμουν φοιτητής το μακρινό 1980-1981)

Τις σημειώσεις μου αυτές που αποτέλεσαν στη συνέχεια τη βάση για να ιδρυθεί η ΟΜΟΝΟΙΑ, πήρα μαζί μου, κρυμμένες στο περιτύλιγμα ενός πίνακα, όταν πήγα στην Ελλάδα το Σεπτέμβρη του 1990. Τα ξαδέρφια της μάνας μου που με φιλοξενούσαν τρόμαξαν. Μάλιστα ο ένας μου είπε ότι θα σε σκοτώσουν οι Αλβανοί. Πήγα να μιλήσω και στα γραφεία της ΣΦΕΒΑ στα Γιάννενα, τα οποία ήταν μια ανάσα μακριά από το σπίτι που έμενα μόνος μου. Ήταν τρεις-τέσσερις νεαροί. Παρουσιάστηκα και είπα το σκοπό μου. Έκαναν πώς δεν άκουσαν και γύρισαν τις πλάτες.