Η ιδέα ίδρυσης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ως στέγη των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών ανεξαρτήτως ιδεολογίας, θα αποδειχτεί ως αναγκαιότητα πολιτικής λύσης και πραγματικής εθνικής εκπροσώπησης, μέχρι τις ημέρες μας.
Το 2000 παραιτήθηκα οριστικά από την ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, διότι όλες οι πολιτικές μου προτάσεις και πρωτοβουλίες, όπως για το περιουσιακό, το εκπαιδευτικό, το καθαρά εθνικό στην νέα γεωπολιτική κατάσταση που διαμορφώνονταν στην περιοχή κλπ προσέκρουαν στο κατευθυνόμενο τοίχος Ντούλε. (Να εξηγήσουμε. Οι λόγοι για την επιστροφή μου στην ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ είναι πλέον γνωστοί. Ήταν προϊόν ανταπόκρισης σε αίτημα τρίτων επισήμων τότε από Αθήνα.)
Η αμετάκλητη παραίτηση συνδέεται ωστόσο και με τη βαθιά πίστη μου ότι έξω από αυτή την ΟΜΟΝΟΙΑ που είχε μετατραπεί σε μαγαζί, θα απεγκλώβιζα την κοινότητά μας από τη σαστιμάρα, την αδράνεια και την απραξία.
Την ίδια χρονιά αποχώρησης από την ΟΜΟΝΟΙΑ ξεκίνησα τις διεργασίες για να ορθοποδήσει το Κίνημα για Εθνική Ενότητα, το οποίο θα πάρει σάρκα και οστά τον Ιούλιο του 2001. Αποτελεί ένα ντοκουμέντο που επιδιώκει την υλοποίηση στις συγκεκριμένες καταστάσεις και εξελίξεις της ιδέας ίδρυσης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ως άτυπη Βουλή. Το Κίνημα πίστευα ότι θα εξασφάλιζε την ενότητα του ελληνισμού μέσα από συγκεκριμένους και ξεκάθαρους εθνικούς στόχους και κανόνες.
Το πρώτο σχέδιο του Κινήματος είχε τεθεί στον Βαγγέλη Ντούλε ως προϋπόθεση συνεργασίας μας στην ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, πριν από τις εκλογές το 1998. Πρόκειται για ένα οκτασέλιδο υπόμνημα..
Για τη συνεργασία αυτή μου είχε ζητηθεί η σύμπραξη με το Ντούλε από την Αθήνα. Εγώ έθεσα ως προϋπόθεση την οργανωτική και πολιτική αναδιάρθρωση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με βάση την αρχή ίδρυσης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, δλδ ότι την ΟΜΟΝΟΙΑ αποτελούν όλοι οι Έλληνες ανεξαρτήτως ιδεολογικού πιστεύω. Με την αποδοχή του όρου μου από το Ντούλε και με εγγυητές τους Αθηναίους, δέχτηκα τη συνεργασία μαζί του και εκείνος «κέρδισε» τις εκλογές. Ο Ντούλες όμως, αθέτησε τις προεκλογικές δεσμεύσεις και οι εγγυητές αποδείχτηκαν μπακίρι. Οπότε, αποχώρησα οριστικά από την ΟΜΟΝΟΙΑ για να συνεχίσω αποφασιστικά την ίδρυση του Κινήματος.
Η απήχηση και αποδοχή του Κινήματος ήταν μεγάλη. Παρά την άρνηση του Ντούλε και όλων των υποστηρικτών του, το 70 τοις εκατό του Γενικού Συμβουλίου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ συμφωνούσε με το Κίνημα. Συμφωνούσαν οι 7 έπαρχοι, δήμαρχοι των ελληνικών μειονοτικών περιοχών, πρώην στελέχη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, επιχειρηματίες και προσωπικότητες. Τα κείμενα της Πρωτοβουλίας αυτής είχαν σταλεί ενημερωτικά στην πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της Αθήνας και σε άλλους φορείς, απ΄ όπου , δυστυχώς δε λάβαμε καμιά απάντηση.
Η Πρεσβεία και το Προξενείο αρνούνταν να μας υποδεχτούν. Όταν όμως είδαν ότι το Κίνημα είχε αποχτήσει μια ανοδική δυναμική, άλλαξαν στάση.
Στο Αργυρόκαστρο μετέβη προσωπικά ο Πρέσβης κ. Δημήτρης Ηλιόπουλος και μου ζήτησε να τον δω, αλλά μόνον εγώ, όχι ως αντιπροσωπεία. (Γνωστή η ταχτική!!)
Ήμουν όρθιος στο χώρο υποδοχής της προξενικής κατοικίας όταν ο κ. Πρέσβης βγήκε από μια στενή πόρτα ξύνοντας κυριολεκτικά τα τέτοια του και χωρίς να μου πει να καθίσω μου απευθύνθηκε. «Κοίταξε, δεν έχουμε καιρό για τέτοια. Τώρα θα πρέπει να στηρίξουμε όλοι το Ντούλε και μετά βλέπουμε…»
Δεν έδωσα καμιά απάντηση.. Σε άλλο σημείο αναφέρω τη συνέχεια.. Το Κίνημα ωστόσο, παραμένει πλέον ένα ιστορικό ντοκουμέντο και προσπάθεια εξόδου από την κρίση.
Κίνημα για Εθνική Ενότητα (ΟΜΟΝΟΙΑ άτυπη Βουλή)
(109 σελίδες)